دستگاه‌های متحرک نوعی از روش درمان ارتودنسی هستند که در آن بیمار می‌تواند در طول درمان بدون کمک ارتودنتیست خود آن‌ها را از دهانش خارج کند، البته گاهی این خارج نمودن ممکن است بنا بر تجویز ارتودنتیست محدود به زمان‌های کوتاهی مانند زمان غذاخوردن یا مسواک‌زدن باشد. این نوع دستگاه‌ها در بین مردم به «پلاک» مشهورند.
انواع روشهای درمانی در ارتودنسی
دستگاه‌های ثابت دستگاه‌هایی هستند که در طول درمان نیازی به خارج نمودن آن‌ها از دهان توسط بیمار وجود ندارد و اجزای اصلی تشکیل‌دهندهٔ آن‌ها براکت و سیم میباشد. براکت‌ها همان اجزای کوچکی هستند که توسط چسب خاصی به دندان چسبانده می‌شوند. در بین مردم از اصطلاح سیم‌کشی یا سیم‌بستن دندان هم برای اشاره به این عمل استفاده می‌شود.
ارتودنسی ثابت دارای چهار قسمت اصلی میباشد که عبارتند از؛
- براکت
- باندینگ یا بند فلزی
- سیم (آرچ وایر)
- حلقه های کشی یا اورینگ ها